ΙΣΩΣ

Βρεθηκα παλι στο κατωφλι της προσμονης

ειπα δεν θα ξαναπερασω απο δω

ηταν μακρυ το φθινοπωρο 

και οσες λεξεις  ειχα εξαντληθηκαν

σε αναπαντητες προσευχες

Ειπα δεν θα περασω απο δω

τοση προσηλωση σε μια κενη εικονα

σε ενα περιγραμμα ευτυχιας

τοσα  αμφιβολα  βλεμματα

να διαμελιζουν αυτη μου την επιμονη

Δεν θα βρεθω εδω ποτε ειπα

στη συστολη της προσδοκιας

τρεφεται αχορταγα ρουφωντας

μεχρι και τον αποηχο των ονειρων μου

και απο ιδιοτροπια παρακαμπτει

την ανελιξη της μερας γεννοντας

μερες αλλες μακροσυρτες και αωρες.

ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Αφησε το εκει
πανω στο πλατυσκαλο
να εκτιθεται χωρις αξιοπρεπεια
χωρις αντισταση καμια στις διαθεσεις των διερχομενων
αμηχανα να στεκεται σε τυχαια βλεμματα
τυχαια κι αυτο να μετατοπιζεται
αναλογα με τον καιρο
να ειναι ορατο και αφωνο
ανυπερασπιστο θνητο τρωτο
Εκει να το αφησεις
αυτο το σ αγαπω που ειπες.

AΝΤΙΜΕΤΑΘΕΣΗ

Κάπου που να έχει σκιά
εκεί να πάμε
είναι πολύ το φως κι έτσι όπως δίπλα μου στέκεσαι
θα γίνουν διάφανα φοβάμαι τα λόγια και θα δεις
μέχρι τη ρίζα την επιθυμία
κάπου που να έχει σκιά
ίσως να καταφέρω να γυρίζω το βλέμμα αδιάφορα
στο εκθαμβωτικo κενό εμπρός μου
όσο θα λες για όνειρα που δε μου   παραχωρουνται
Κάτω από τις πολύβουες λευκές έλα αν θες
είναι συνηθισμένες να με βλέπουν από απόσταση
να σε παρατηρώ
και θα θροισουν πριν αφεθώ στην οποία σου εξιστόρηση
Μόνο έλα σύντομα
να σεβαστώ το λίγο χρόνο που χρειάζεται το ψέμα
και το μακρύ απόηχο του να ορίσω όσο αναγκάζομαι
Κάπου που δεν θα τον κοιτάς
κατάματα τον ήλιο
κι ούτε θα μοιάζεις πιο απόκοσμος απ όσο αντέχω.

ΔΕΗΣΗ

Αφηναμε την πορτα μισανοιχτη
για να μπορει η ζωη να επιλεγει εμας
η την ακαταληπτη βοη του σκοτεινου διαδρομου
με τα παραθυρα κλειστα
απο το φοβο της απωλειας
Χαραγμενα τα δεντρα με αρχικα επιθυμιων ατελεσφορων
και οι τοιχοι των πολυκατοικιων με εγκλωβισμενες ιαχες
στο θωρακα της εφηβειας που δεν μας αποχαιρετησε εγκαρδια ποτε
Να σ αγκαλιασω μπορεσα
αντιστροφο στην απουσια αντανακλαστικο
και η μνημη συντομα διεγραψε
αυτη την υγρη ιδιοτροπια.
Τελευταια εικονα:
o παλιος ανελκυστηρας αγκομαχωντας
απο το βαρος της φυγης
μ εφερε στην αρχικη την προς τα μεσα θεα
την ωρα ακριβως που εδυε η ανεπαρκεια.μου.
Απο τις στοιβαγμενες στη βαλιτσα λεξεις
βρηκα και φορεσα τη ματαιωση .
Η μυρωδια της γνωριμη αν και αγνωστη ακομη
η σταθερη της συσταση.
Θελω , μονο αυτο ψιθυρισε εκπνεοντας η νυχτα
μια τελευταια εξομολογηση πριν ανεπιστρεπτι
περασει στην αναποφευκτη ληξη της.